Inskrypcja:

Ś. † P.
PAWEŁ ALEKSANDER
LAMPRECHT
ŻYŁ LAT 82
ZM. DN. 11. 6. 1964 R.
SPOKÓJ JEGO DUSZY

Numer miejsca:
Sektor GII, miejsce 9

Sygnatura kamieniarza:
brak

Biogram:
Aleksander Lamprecht – (ur. 17.09.1882 w Sosnowcu, zm. 11.06.1964 w Sosnowcu) – najstarszy syn Paula Lamprechta i Fanny z domu Schön.

Ojciec Aleksandra, Paul Lamprecht był zwolennikiem mocnego zakorzenienia dzieci w kulturze i języku rosyjskim. Z jego inicjatywy sprowadzono z Rosji sierotę Wasilija Smirnowa, aby ten na co dzień uczył prawidłowej rosyjskiej wymowy swoich starszych synów. Czuwał też nad ich postępami w nauce, początkowo w sosnowieckiej szkole Dietla, a później wysyłając Aleksandra i Kurta do Moskwy. Chłopcy spotkali się z rusyfikacją także w armii. Proces rusyfikacji na który naciskały rosyjskie władze, był w przypadku rodziny Lamprechtów dość powierzchowny. Ograniczał się do zaakceptowania oznak przynależności państwowej, za którymi szły gwarancje majątkowe. Nie godzono się na pełne zrusyfikowanie, które świadczyłoby o oderwaniu od kultury i języka niemieckiego. Starannie dbano, by język niemiecki był językiem codziennym, którym posługiwano się w rozmowach z dziećmi.

W czasie choroby i po śmierci ojca, Aleksander prowadził fabrykę papieru w Sosnowcu. Zakład rozwijaj się w dalszym ciągu, powiększając produkcję tektury, kartonaży i papę dachową. Fabryka zatrudniała wówczas około 150 osób, pozostając pod kierownictwem inżynierów: Teodora Zenkera i Bronisława Ginsberga. Połowa produkcji była zbywana w kraju, reszta trafiała na eksport, głównie do Holandii, Szwecji, Danii, Serbii, Chorwacji, Słowenii i Austrii.

W 1917 wstąpił w związek małżeński z Giselą z domu von Eicken.

W okresie międzywojennym w zakładzie wytwarzano głównie artykuły papiernicze oraz papę dachową. Fabryka zatrudniała wówczas 180 robotników.

Wspierał Chrześcijańskie Towarzystwo Dobroczynności w Sosnowcu. Był Członkiem Klubu Jeździeckiego Zagłębia Dąbrowskiego.

Po 1918 w nowej rzeczywistości Aleksander mimo słabej znajomości języka polskiego starał się dalej pełnić w stosunku do swoich polskich pracowników rolę dobrego patrona i wspierać swoich pracowników. W trudnych warunkach ekonomicznych na początku lat 30. bronił egzystencji rodzinnego przedsiębiorstwa. Jego syn Aleksander w czerwcu 1939 został wysłany ochotniczo do wojska polskiego po skończeniu matury. Rodzina Lamprechtów przyjmowała postawę lojalistyczną wobec państwa, w którym przyszło im żyć – dostosowali się do aktualnej sytuacji politycznej.

Wkroczenie oddziałów Wehrmachtu do Sosnowca we wrześniu 1939 i niemiecka polityka narodowościowa sprawiła, iż Aleksander musiał zająć postawę propolską lub antypolską. Lamprechtowie stali się obywatelami niemieckimi. Ta decyzja miała po 1945 konsekwencje. Aleksander został pozbawiony swojej fabryki, jego rodzinna fortuna przestała istnieć. Syn zginął na froncie wschodnim. W czasie wojny jego żona Gizela wyjechała z córką Ewą do Niemiec, a następnie do Francji, on sam zaś pozostał w Sosnowcu.

Aleksander zmarł 11 czerwca 1964. Został pochowany przez ks. Karola Baumana 13 czerwca obok swojej najstarszej córki Joanny Fanny Alicji (zm. 1944). Pozostawił żonę, córkę i siostrę. W późniejszym okresie groby Joanny i Aleksandra zostały zlikwidowane, a szczątki przeniesiono do grobu Paula Lamprechta. Jego żona zmarła w Paryżu w latach 70. XX wieku .

Joanna Fanny Alicja Lamprecht – (ur. 1.04.1919, zm. 28.02.1944 lub 9.03.1944) – córka Aleksandra i Gizeli.

Galeria zdjęć: